ماه بیشتر از آنچه تصور می شد به زمین شبیه است - وبلاگ واحدی

به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، پژوهشگران با استفاده از تجهیزات مایکروویو برای آنالیز اعماق زیر سطح سمت دور ماه، یک نقطه داغ را شناسایی نموده اند که به گفته آن ها یک توده گرانیتی زیرسطحی بزرگ است و نشان می دهد ماه بیشتر از آنچه فکر می کردیم به زمین شباهت دارد.

سنگ های گرانیتی به علت وجود آب فراوان و صفحات تکتونیکی سیاره ما که به ذوب شدن و بازیافت مواد در پوسته سیاره یاری می نمایند، در زمین رایج هستند. تصور رایج این است که آن ها تقریبا در سایر نقاط منظومه شمسی وجود ندارند، اما یک پژوهش تازه اکنون به یک کشف غیرمنتظره دست یافته است. این کشف، یک توده گرانیتی بزرگ در سمت دور ماه است.

فضاپیما های قمری بدون سرنشین چین موسوم به چانگ ای 1 (Change 1) و چانگ ای 2 (Change 2)، این کشف را با استفاده از تجهیزات مایکروویو به دست آوردند. پژوهشگران، داده های جمع آوری شده از این دو فضاپیما را با داده های مدارگرد شناسایی ماه (LRO) ناسا و اطلاعات قدیمی تر جمع آوری شده از ماموریت کاوشگر ماه (Lunar Prospector)، ماموریت آزمایشگاه داخلی و بازیابی جاذبه (GRAIL)، کاوشگر چاندرایان-1 (Chandrayaan-1) و ماموریت های آپولو (Apollo) تکمیل کردند.

متیو سیگلر (Matthew Siegler)، دانشمند موسسه علوم سیاره ای (PSI) و پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: با استفاده از تجهیزاتی که طول موج های مایکروویو ارسال شده از ماه به مدارگرد های چینی چانگ ای 1 و چانگ ای 2 را آنالیز می نماید، توانستیم دمای زیر سطح را ترسیم کنیم.

رادیومتری مایکروویو به علت طول موج های طولانی تر، به دانشمندان امکان می دهد تا زیر سطح را در اعماق بیشتر مورد آنالیز قرار دهند و دمای فیزیکی زیر سطح را در حدود 0.3 تا 5.6 متر میزان گیری نمایند. آنچه که پژوهشگران بین دهانه های برخوردی باستانی کامپتون (Compton) و بلکوویچ (Belkovich) در سمت دور مرموز ماه یافتند، یک نقطه داغ بود که توپوگرافی نمی توانست آن را شرح دهد. تنها شرح قابل قبولی که آن ها می توانستند ارائه نمایند، این بود که این یک منبع گرمای زمین گرمایی زیرسطحی تقویت شده است.

سیگلر گفت: ما گرمای اضافی را کشف نموده ایم که از زمین بیرون می آید. این گرما در مکانی روی ماه کشف شد که گمان می رود آتشفشانی مرده است و آخرین بار بیش از 3.5 میلیارد سال پیش فوران نموده است. عرض آن حدود 50 کیلومتر است و تنها راه حلی که می توانیم برای فراوری این میزان گرما تصور کنیم، یک سنگ بزرگ گرانیتی است که هنگام سرد شدن یک جسم ماگمایی زیر یک آتشفشان تشکیل می گردد. گرانیت دارای غلظت بالایی از عناصر رادیواکتیو مانند اورانیوم و توریم در مقایسه با سایر سنگ های پوسته ماه است و گرمایشی را ایجاد می نماید که در سطح ماه احساس می کنیم.

پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که آتشفشان بزرگ زمانی به وسیله یک اتاقک ماگمایی گرانیتی بسیار بزرگتر تغذیه می شده که زیر آن قرار داشته است. ماموریت های آپولو، نمونه های کوچکی از مواد گرانیتی را از ماه به ارمغان آوردند، اما چیزی را در این مقیاس ارائه ندادند. به گفته پژوهشگران، بزرگی این نمونه نشان می دهد که ماه بیشتر از آنچه پیشتر تصور می شد، به سیاره ما شباهت دارد.

سیگلر اضافه کرد: این بیش از آن چیزی است که ما تصور می کردیم می تواند در ماه فراوری گردد، زیرا ماه فاقد آب و تکتونیک صفحه ای زمین است که به شکل گیری گرانیت ها در زمین یاری می نمایند. این نتیجه نشان می دهد که سنجش از دور می تواند ویژگی های پنهان را پیدا کند و در اکتشاف سایر اجرام سیاره ای منظومه شمسی سودمند باشد.

این پژوهش، در مجله Nature به چاپ رسید.