افغانستان؛ ویتنام جدید آمریکا، کارکنان سفارت آمریکا فاصله 100 متری را با بالگرد طی می نمایند - وبلاگ واحدی

سفر به دل زیباترین منطقه آسیا را با تور ویتنام تجربه کنید.

به گزارش دفتر منطقه ای خبرنگاران به نقل از نیوز هرالد، کارکنان سفارت آمریکا در کابل وقتی می خواهند برای دیدار با همتایان خود در پایگاه نظامی آمریکا دیدار نمایند باید فاصله حدود 100 متری را طی نمایند، اما آن ها این فاصله را نه با پای پیاده و نه توسط خودرو، بلکه این فاصله را با بالگرد نظامی طی می نمایند.

این فاصله حدود 100 متری آنقدر خطرناک است که کارکنان سفارت آمریکا حاضر به پیمودن آن به وسیله زمینی نیستند.

این حقیقت عجیبی است که شاید در سری فیلم های مستند کن برنز درباره جنگ ویتنام و ناتوانی آمریکا برای تبدیل جنوب ویتنام به مکانی امن و با ثبات به تصویر کشیده می شد.

جنگ ویتنام بزرگترین فاجعه نظامی آمریکا در قرن بیستم بود که موجب کشته شدن 58 هزار آمریکایی و سه میلیون ویتنامی شد و جز شکست کامل دستاوردی برای واشنگتن نداشت.

با این حال آمریکا بار دیگر در سال 2001 به افغانستان حمله کرد و حضور نظامیان آمریکایی در این کشور تاکنون بیش از دو برابر زمان حضورشان در ویتنام است.

آمریکا بار دیگر در سرزمینی حضور یافته که مردمش به آن ها اعتماد ندارند و واشنگتن با رژیم فاسدی متحد شده که بقای آن با حمایت آمریکا وابسته است.

این در حالی است که این کشور هر روز برای رسیدن به اهدافی دست نیافتنی در حال متحمل شدن تلفات بیشتری است.

در فیلم مستند برنز، رئیس جمهور لیندن جانسون در سال 1965 اقرار می نماید که در صورت احتمال پیروزی می توان جنگید اما در ویتنام هیچ امیدی برای پیروزی وجود ندارد.

ژنرال کالین پاول که در جنگ ویتنام نیز حضور داشت، پس از این جنگ چارچوب هایی را برای مداخله نظامی بیان کرد که بعدها به دکترین پاول مشهور شد.

وی پیشنهاد کرد که آمریکا تنها در صورتی وارد جنگ گردد که این کشور بتواند منافع ضروری خود را برای اقدام نظامی معین کند، اهداف واضح و دست یافتنی داشته باشد همچنین حاضر به استفاده قاطعانه از نیروهای ارتش بوده و یک استراتژی نیز برای جنگ تهیه نموده باشد.

اکنون اما اظهارات و پیشنهادات پاول فراموش شده است.

در سال 1989 جورج بوش پدر برای براندازی دولت دیکتاتوری در پاناما به این کشور حمله کرد، پس از آن نیز در زمان حمله عراق به کویت، بوش این بار اقدام به اعزام شمار زیادی از نیروهای هوایی و زمینی کرد تا ارتش صدام حسین را به عقب براند.

بیل کلینتون نیز در زمان ریاست جمهوری اش پیروزی خود را داشت، بمباران 11 روزه ای که نیروهای سیبری را به خروج از کوزوو مجبور کرد.

وی بدون کشته شدن حتی یک نظامی آمریکایی پیروز به پیروزی در این جنگ شد.

در سال 2001 و پیش از حمله تروریست ها به مرکز تجارت جهانی و پنتاگون، آمریکایی ها بسیار مغرور بودند و از سویی نیز ثابت نموده بودند که قادر به تغییر نظام در کشورهای مخالف آمریکا بدون تحمل تلفات زیاد و حضور بلند مدت نظامی هستند.

واشنگتن گمان می کرد که رمز پیروزی در مداخلات نظامی را بدست آورده و با این ذهنیت به افغانستان حمله کرد؛ پس از پیروزی ابتدایی در افغانستان، این بار واشنگتن نظامیان خود را به افغانستان عراق اعزام کرد و پیروز به سرنگونی نظام دیکتاتوری این کشور شد.

بسیاری فکر می کردند که تاریخ درس هایی که جنگ ویتنام برای آمریکا داشت دیگر گذشته است، اما نظامیان آمریکایی بار دیگر در افغانستان و عراق با سردرگمی و ترس از جنگ با دشمنی روبرو شدند که در میان مردم حضور دارد.

بار دیگر نظامیان آمریکایی به این رسیدند که شکست جنگجویان چریکی بدون کشتن غیرنظامیان و دشمن شدن مردم محلی با آنان چقدر سخت است.

نظامیان آمریکایی بار دیگر متوجه شدند که دولت شان به جای قبول اشتباه بزرگ خود، حاضر به قرار دادن آن ها در معرض مرگ است.

با این حال، فرادریافت دوباره این دروس بسیار دردناک بوده و تضمینی نیز برای درس دریافت از این تجربیات و ماندگاری آن وجود ندارد.

.

ما را در فیسبوک، توییتر و تلگرام دنبال کنید .