پرسپولیس؛ تیمی که خیلی دوستش نداشتیم - وبلاگ واحدی

پرسپولیس در حالی مقابل النصر نهاده شد و باخت که به واسطه تعویق بازی هایش در لیگ برتر ایران، زمان کافی برای بررسی، تمرین و ریکاوری داشت؛ اما آغاز بازی، درست مثل انتهایش، نشان داد که این تیم، دست کم در این مسابقه، شباهتی به پرسپولیس همیشگی نداشت. درست است که النصر با بهره بردن از ستاره های گران قیمتش در این بازی، روی کاغذ شانس بیشتری برای پیروزی داشت، ولی سبک بازی تیم یحیی گل محمدی که سراسر آکنده از هیجان و احساس بود، کارایی چندان زیادی نداشت.

اصلی ترین پرسشی که فکر را در این میان درگیر می کرد، این بود که آیا ستاره های پرسپولیس برای اولین بار بود مقابل بازیکن بزرگی بازی می کردند؟ برای ملموس تر شدن بحث جاری کافی است به عملکرد تعدادی از باتجربه های پرسپولیس در این ملاقات نگاهی گردد. علیرضا بیرانوند مهم ترین عنصری است که باید بحث را با او به پیش برد. سنگربان اصلی سرخ ها که تا روز قبل از مسابقه هم تعیین نبود در ترکیب قرار می گیرد یا نه، در لیست 11 نفر اولیه حضور داشت.

ویژگی های بیرانوند برای دروازه بان شماره یک بودن بی شمار است؛ اما آنچه او را از سایر دروازه بان های ایرانی متمایز می نماید، بازی با پا و آغاز مجدد های بی نقص است. البته او یکی، دو فصلی از حالت دروازه بان محض بودن خارج شده و در قالب یک سوییپر، رو به بازی سازی هم می آورد؛ ولی در ملاقات برابر النصر به وضوح او در این خصیصه ضعف نشان داد؛ بسیاری از پاس هایش از خط طولی رد یا اینکه نصیب بازیکنان النصر شد. از همه بدتر اینکه پرسپولیس که همواره عادت به بازی سازی از خط دفاعی داشت، چنان بدون اعتماد به نفس کار کرد که بیرانوند بیشتر توپ های آغاز مجدد را مستقیم و گاهی بی هدف به زمین النصر فرستاد. بیرو که پیش از این تجربه حضور برابر ستاره های مطرح جهان را داشت، در این بازی قافیه را وا داده بود و حتی فریاد های واضح گل محمدی را که از او می خواست مطابق با همواره با مدافعانش کار نموده و بده بستان داشته باشد، نمی شنید.

به غیر از بیرانوند، شرایط برای دو مدافع میانی پرسپولیس که آن ها هم در زمره ملی پوشان و ستاره های بزرگ این باشگاه محسوب می شوند، خوب پیش نرفت. اضطراب در بازی سازی و جای گیری به وضوح نزد آن ها دیده می شد. نه پورعلی گنجی و نه حتی کنعانی زادگانی که سعی می کرد خونسرد نشان دهد، نشانی از دو مدافع میانی بدون نقص نداشتند. از همه بدتر اینکه در نیمه دوم، آن ها کوششی برای گرفتن توپ از بیرانوند هم نداشته و ترجیح می دادند دروازه بان پرسپولیس رو به توپ های بلند برای هافبک ها و مهاجمان بیاورد.

اینجا درست همان اتفاقی افتاد تا پرسپولیس را از قالب تیم دوست داشتنی که همواره کوشش می کرد با بازی مالکانه ابتکار عمل را به دست بگیرد، خارج کند. نتیجه آن هم سردرگمی و ضعف در بازی خوانی هافبک های پرسپولیس شد؛ به طوری که دو جاگیری بد باعث اخراج میلاد سرلک شد و مهربانی داور با ریگی، باعث شد تا دومین هافبک پرسپولیس هم کارت قرمز نگیرد.

وحید امیری هم گرچه با دادوفریاد های مکررش این پرسش را مدام از بازیکنانش می پرسید که بچه ها چه شده و چرا بازی همیشگی خودتان را انجام نمی دهید فروغ همیشگی را نداشت. او در جمع کردن تیم ناکام ماند تا عملا خط میانی و هافبک پرسپولیس هم از فرم همیشگی خارج گردد. البته احتیاط بیش از مقدار یحیی و استفاده از دو هافبک تدافعی برای خط میانی، خلاقیت را هم از پرسپولیس گرفت. این بازی محتاطانه زمانی بیشتر به چشم آمد که با ورود سروش رفیعی و یاسین سلمانی، دو هافبک خلاق پرسپولیس، این تیم با وجود 10 نفره بودن، بیشتر به سبک خودش نزدیک شد و سعی در چرخاندن توپ به شکل مطمئن تری کرد.

ماحصل این اتفاقات را می گردد در خلاصه آمار این بازی دید. برترین تیم ایران در سال های اخیر که همواره در بازی های لیگ برتر، مالکیت را آن هم غالبا بیش از 60 درصد در اختیار دارد، در این بازی تنها 41.8 درصد صاحب توپ بود که ناگفته پیداست شباهتی با فرم همیشگی ندارد. درست است که پرسپولیس مدت هاست از نداشتن یک مهاجم شش دانگ رنج می برد، ولی این موضوع تازگی ندارد. در واقع پرسپولیس حتی بدون داشتن مهاجم هم در خلق موقعیت، با داشتن وینگر های تکنیکی و سرعتی خوب عمل نموده است.

در این بازی، مهدی ترابی که همان اوایل به علت مصدومیت تعویض شد و سعید صادقی هم بیش از هر زمان دیگری اسیر جو بازیکنان رقیب شده بود. نتیجه در این بخش هم وحشتناک است؛ پرسپولیس در ملاقاتی که میزبانی آن را بر عهده داشت، فقط دو بار به سمت دروازه النصر ضربه زد که هیچ کدام از آن ضربات در چارچوب هم نبودند. آمار صفر ضربه در چارچوب برای پرسپولیس که همواره میل به فوتبال تهاجمی دارد، دیگر فکتی است که با استناد به آن می توان به سبک نامتعارف سرخ ها در این ملاقات اشاره نمود. حالا مسئله نگران کننده شاید عادی شدن چنین ترسی در بازی های پرسپولیس برای ادامه رقابت های لیگ قهرمانان آسیا باشد. این تیم در بازی برگشت دوباره باید برابر النصر به میدان برود و اگر از گروهش صعود کند، احتمال تقابل با سایر تیم های عربستانی که آن ها حتی از همین النصر هم پرمهره تر و خطرناک تر هستند، وجود دارد.

اگر بازی مقابل ستاره های بزرگ، حتی باتجربه های پرسپولیس را هم می ترساند، یحیی کار دشواری برای تکرار موفقیت پیشین در این جام و صعود به فینال را خواهد داشت.