با نان های کشورهای مختلف جهان آشنا شوید - وبلاگ واحدی

وقتی از شما می پرسند که نان چیست؟ احتمالاً بدون معطلی پاسخ می دهید و با توجه به اینکه اهل کدام نقطه از جهان باشید، پاسخ تان متفاوت خواهد بود. ویلیام روبل (William Rubel)، مورخ نان، معتقد است که ارائه تعریف دقیقی از نان ضرورتی ندارد و حتی می تواند مخرب باشد. او که کتاب نان: یک تاریخ جهانی را نوشته است، شرح می دهد:

تعریف نان اساساً همان چیزی است که در هر فرهنگی آمده است و لزومی ندارد که با آرد خاصی تهیه شده باشد.

در مقابل، ویلیام روبل دوست دارد، روی نقش نان متمرکز شود که از دانه های خام غلاتی مثل گندم، چاودار یا ذرت به مواد غذایی بادوامی تبدیل می شود و می توان از آن برای تغذیه مردم استفاده یا برای زمستان ذخیره کرد. حتی قبل از شکل گیری اولین جوامع کشاورزی در حدود 10 هزار سال پیش از میلاد، گروه های شکارچی صحرای سیاه اردن که از راه شکار روزگار می گذراندند نیز با تجه (ریشه سطحی بعضی گیاهان) و غلات بومی، نان تهیه می کردند.

امروزه، نسل های بعدی همان نان های اولیه نشان می دهند که سنت های غذایی جهانی ما تا چه اندازه گسترده شده اند. در کوهستان های ناهموار منطقه وست فالن آلمان، نانواها برای 24 ساعت، نان های چاودار را بخارپز می نمایند، در حالی که یک تکه نان لواش ارمنی از گندم تهیه می شود و فقط 30 ثانیه آن را در تنور قرار می دهند تا پف کند و قهوه ای شود. آشپزهای اتیوپی خمیر اینجرا که از دانه تِف آسیاب شده تهیه شده است را در مایعی تند و تیز تخمیر می نمایند. در ونزوئلا نیز برای تهیه غذای آره پا، خمیر ذرت را مستقیماً روی صفحه ای داغ قرار می دهند. در ادامه فهرستی از نان های کشورهای مختلف جهان را آورده ایم که از تنوع آن ها حکایت دارد و این نان ها در کنار طعم به یادماندنی شان، به خاطر مواد اولیه منحصربه فرد، صندلی نمادین و لذت ناب خوردن نان خانگی انتخاب شده اند. از لایه های غنی نان معروف مالزی به نام روتی کانای تا نان سیمیت ترکیه با روکشی از دانه ها، این فهرست شما را به سفری در غذاهای ساده جهان می برد و یادآوری می نماید که خلاقیت، میراث بشریت است.

بولانی ، افغانستان

بولانی (bolani) از خمیر تردی با حباب های طلایی روی آن تشکیل می شود، هرچند گنج واقعی این نان مورد علاقه مردم افغانستان، در درون آن نهفته است. نانواهای افغانستان پس از آنکه خمیر ورآمده را به صورت لایه ای نازک باز می نمایند، درون آن را با سیب زمینی، اسفناج یا عدس پر می نمایند. سبزیجات و پیازچه تازه، طعم خوبی به این غذای خوشمزه و راحت می دهد که وقتی در روغن داغ سرخ می شود، رویه ای ترد پیدا می نماید.

لواش، ارمنستان

زمانی که یک مادرزن ارمنی با نان لواش به سمت داماد جدید خود می رود و روی شانه عروس و داماد نان می گذارد، برای این است که آینده ای مملو از فراوانی و برکت داشته باشند.

برای تهیه نان لواش سنتی، عده ای از زنان دور هم جمع می شوند تا با یاری یکدیگر خمیر را چانه بگیرند و روی کوسنی که با یونجه یا پشم پر شده است، باز نمایند و همین حرکت گروهی باعث رفاقت و دوستی بیشتر بین آن ها می شود. فقط یک شخص ماهر می تواند تعداد زیادی خمیر نازک نان را به داخل تنور گلی مخروطی شکل بچسباند تا با گرمای زیاد آن به سرعت پخته شود. این نان نقش بسیار مهمی در فرهنگ ارمنستان ایفا می نماید و به همین دلیل به عنوان میراث فرهنگی ناملموس یونسکو شناخته می شود.

نان دمپر، استرالیا

نان دمپر استرالیا (Damper bread) از ترکیب ساده آب، آرد و نمک تهیه می شود که می توان آن را مستقیم روی خاکستر یا تابه چدنی درست کرد و حتی آن را به سیخ کشید و کبابی کرد. این روزها، دستورهای تهیه نان دمپر اغلب شامل مقداری مخمر شیمیایی، کره و شیر هستند که این نان دلچسب قدیمی را به یک نان امروزی شبیه به نان سودا ایرلندی تبدیل نموده اند.

لوچی، بنگلادش

نان لوچی (Luchi) از خمیر گندم تهیه می شود و آن را در روغن داغ سرخ می نمایند تا سطحش طلایی و برشته شود. این نان بنگلادشی تکمیل نماینده کاری های خوش عطروبوی این کشور هستند. نان لوچی در همه جای بنگلادش از مغازه های کنار خیابان تا آشپزخانه خانه ها وجود دارد و گزینه ای محبوب برای صبحانه به حساب می آید که اغلب با کاری سیب زمینی سفید خورده می شود.

نان پنیری، برزیل

اینکه گیاه بومی کاساو در آمریکای جنوبی خورده می شود، از نبوغ آشپزی این مردم حکایت دارد، چراکه این ریشه نشاسته ای به حدی سیانور دارد که می تواند منجر به مرگ یک انسان شود؛ اما گروه های بومی این قاره با چرخه دقیق خیساندن، فشردن و خشکاندن این گیاه پیروز شدند که این ریشه را به یک ستاره بی نظیر در آشپزی تبدیل نمایند. اکنون از گیاه کاساو به عنوان ماده اصلی یکی از میان وعده های خوشمزه برزیل استفاده می نمایند، یک رول پنیری (pão de queijo) که رویه ای ترد دارد و داخلش نرم و کمی ترش است.

بیگل مونترآل، کانادا

نانوایی فیرماونت بیگل در مونترآل، اولین مغازه پخت نان بیگل (bagel) در این شهر کانادایی است که در سال 1919 تحت عنوان نانوانی بیگل مونترآل فعالیت خود را آغاز کرد و تاکنون مشغول به کار بوده است. در داخل این نانوایی از پاروی چوبی دراز و باریکی برای قراردادن ردیف هایی از نان های بیگل در تنوری که با چوب می سوزد، استفاده می نمایند تا این نان ها به رنگ طلایی تیره درآیند.

با اینکه نیویورکی ها فکر می نمایند که نان بیگل در انحصار آن ها است، اما نوع مونترآلی بیگل نیز خوشمزه و لذیذ است. در مونترآل، خمیر بیگل را با تخم مرغ و عسل مخلوط می نمایند و سپس این حلقه های دست ساز را قبل از پخت، در آب و عسل می جوشانند؛ به این ترتیب، خمیر نان متراکم، کمی سفت و شیرین می شود. امکان خرید 24 ساعته آن به صورت داغ از نانوایی فیرماونت بیگل وجود دارد.

ماراکوتا، شیلی

تعداد زیادی از مهاجران اروپایی در قرن 19 و اوایل قرن 20 راهی شیلی شدند و سنت نان گندم خود را نیز وارد این کشور کردند. به این ترتیب می توان گفت که میان وعده موردعلاقه مردم شیلی از تلاقی فرهنگی در آن دوران نشئت می گیرد. ماراکوتا (marraqueta) به چهار بخش تقسیم شده که داخلش نرم و پفی است، اما بخش اصلی این رول های خوشمزه به رویه آن مربوط می شود. نانواها برای پخت ماراکوتا، یک ظرف آب را درون تنور قرار می دهند تا رویه نان ترد شود، دقیقاً همان بخشی که مردم شیلی علاقه زیادی به آن دارند. این نان بخش مغذی و پربرکت زندگی روزانه مردم را تشکیل می دهد، تاحدی که وقتی یکی از اهالی شیلی بخواهد کودک ثروتمندی را توصیف کند، می گوید:

او با یک ماراکوتا در دستانش متولد شده است.

سنگک، ایران

سنگک، نان مسطح موردعلاقه ایرانی ها است که برای پخت آن دو نانوای ماهر، خمیر پهن شده را مستقیماً روی سطحی پوشیده از سنگ ریزه های داغ قرار می دهند. این سطح بسیا داغ، خمیر گندم را به رنگ طلایی درمی آورد و آن را لذیذ می نماید. اگر خوش شانس باشید و نان سنگک تازه از تنور درآمده را بخورید، می بینید که رویه ای ترد و مغزی نرم دارد. این نان را می توانید به تنهایی میل نموده یا با صبحانه ای به سبک ایرانی ها با نان سنگک، پنیر شور و مقداری سبزی تازه نوش جان کنید.

نان شائوبینگ، چین

نان شائوبینگ (Shaobing) رویه ای ترد با دانه های کنجد دارد که اگر آن را از وسط نصف کنید، لایه های لطیف درون آن را خواهید دید که از آرد گندم تهیه شده اند. نانواهای متخصص پخت این نان، خمیر را با چرخاندن و ضربه زدن به حدی نازک می نمایند که محصول نهایی، 18 لایه یا بیشتر دارد. این نان به شمال چین تعلق دارد و می توان آن با مواد میانی شیرین یا خوش طعم نظیر خمیر کنجد سیاه، گوشت دودی یا حتی فلفل سیچوان پر کرد.

پان کوبانو، کوبا

چربی گوشت آب شده، عطر دل انگیزی به نان های پان کوبانو (pan Cubano) می دهد، این نان های پفکی، رویه ای ترد و میانه ای نرم دارند.

اگر به یکی از نانوانی های کوبا سر بزنید، احتمالاً نان های برشته و درازی را با شکافی در وسط شان مشاهده خواهید کرد. بعضی نانواها، یک برگ نخل در خمیر نان فرو می نمایند و بعد آن را می پزند و با این کار یک شکاف معین در طول نان به وجود می آورند. نان پان کوبانو از هاوانا تا میامی هواداران زیادی دارد، هرچند این نان فقط در ساندویچ های کوبایی استفاده می شود و گفته شده در طول قرن 19 توسط ساکنان کوبایی اهل فلوریدا اختراع شده است.

لیبا، مصر

قبایل بادیه نشین که در صحراهای وسیع مصر کوچ می نمایند، کیسه هایی از آرد گندم را به همراه دارند تا نان روزانه خود را روی آتش درست نمایند. با اینکه بعضی از این نان ها روی صفحات فلزی داغ پخته می شود، اما نان لیبا (libba) مستقیماً روی خاکستر زغال نیم سوز تهیه می شود و حرارت بالای زغال، رویه آن را ترد و قهوه ای رنگ می نماید، در حالی که میانه ای نرم و بخارپزشده دارد.

پوپوسا، السالوادور

اگر در خیابان های سان سالوادور، پایتخت السالوادور، قدم بزنید، مطمئناً متوجه عطروبوی ذرت بوداده نان پوپوسا (Pupusa) خواهید شد. این نان ذرت نه تنها یک میان وعده دوست داشتنی است، بلکه یک نماد ملی نیز به حساب می آید. نانواها برای تهیه پوپوسا، یک سری مواد میانی مثل پنیر، گوشت یا لوبیای تند را در وسط خمیر لطیفی قرار می دهند و سپس این خمیر را روی یک صفحه فلزی داغ می پزند. خوردن این نان با سالاد کلم کورتیدو، یک وعده غذای لذت بخش محسوب می شود.

در محوطه باستان شناسی خویا د سرن در السالوادور که در میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده و یکی از شهرهای مایا است که به دلیل فوران آتشفشان دفن شده بود، باستان شناسان یک سری وسایل آشپزی مشابه وسایل تهیه نان پوپوسا پیدا نموده اند که قدمت شان به حدود 600 سال پس از میلاد برمی شود.

اینجرا، اتیوپی

اینجرا (injera)، نوعی نان با ظاهر اسفنجی است که بیشتر در کشورهای اتیوپی و اریتره و سومالی مصرف می شود و گزینه ای عالی برای کنار سس ها و خورش های چرب کشور اتیوپی به حساب می آید.

این نان یکی از عناصر میز غذا است و همچنین از آن به جای قاشق و چنگال نیز استفاده می نمایند، یک تکه از نان نرم و مرطوب اینجرا را جدا نموده و می پیچیدند، سپس تکه ای غذا با آن برداشته و میل می نمایند.

نان اینجرا از گیاه باستانی و فوق العاده مغذی تِف تهیه می شود و طعم شوری دارد که علت آن به فرایند تخمیر مربوط می شود. در این فرایند، خمیر تازه را با مقداری از خمیر کهنه مخلوط می نمایند و اجازه می دهند تا چند روز بماند و خوش طعم تر شود.

باگت، فرانسه

با اینکه فرانسوی ها غذاخوردن هنگام پیاده روی را نمی پسندند، اما یک استثنا دارند و آن هم، انتهای ترد نان باگت باریک فرانسوی است. آن ها این بخش انتهایی نان باگت را جدا نموده و هنگام قدم زدن در خیابان می خورند، شاید این استثنا به این علت باشد که باگت افتخار مردم فرانسه و نمادی از فرهنگ فرانسوی محسوب می شود. هرچند مانند بعضی از بزرگ ترین سنت ها، باگت یک اختراع نسبتاً جدید است. طبق گفته جیم شوالیه (Jim Chevallier)، مورخ پاریسی غذا، نان های باریک مشابه نان مدرن باگت در قرن 19 مورد توجه نهاده شدند و اولین اشاره رسمی به این نان ها، در یک فهرست قیمت در سال 1920 بوده است. امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه نیز معتقد است که باگت لیاقت ثبت در یونسکو را دارد.

خاچاپوری، گرجستان

خاچاپوری (khachapuri) با پنیر تازه ایمرولی و سولقونی رویه اش، احتمالاً محبوب ترین میان وعده مردم گرجستان به شمار می رود. این نان خوش طعم از خمیری نرم و تخمیرشده تهیه شده که به شکل گهواره ای قایقی شکل داده و سپس با مواد میانی تخم مرغ و پنیر پخته می شود. شکل کشیده خاچاپوری باعث شده است که بافت های متفاوتی داشته باشد، از بخش میانی نرم تا گوشه های قهوه ای ترد. برای خوردن این نان باید گوشه های ترد آن را جدا کرد و در مواد میانی زد و خورد.

اهمیت خاچاپوری در آشپزی گرجستان به اندازه ای است که از شاخص خاچاپوری به عنوان معیاری برای رفاه مالی کشور استفاده می شود. در سال 2019 نیز سازمان ملی حفاظت از میراث فرهنگی گرجستان، خاچاپوری سنتی را به عنوان میراث فرهنگی ناملموس این کشور نام گذاری کرد.

نان جو سیاه سبوس دار، آلمان

آرد چاودار خالص باعث سنگینی و رنگ تیره نان جو سیاه سبوس دار شده است که یک نان نمادین در شمال آلمان به حساب می آید. سنتی ترین نوع این نان برای 24 ساعت در تنور گرم و بخار آب پخته می شود. با این روش غیرمعمول، قند موجود در آرد چاودار آزاد شده و شیرینی طبیعی دلچسبی به نان می دهد. نان جو سیاه سبوس دار برای صدها سال است که صندلی خاصی در منطقه وست فالن آلمان دارد و حتی یک نانوایی خانوادگی در شهر زوئست فعال است که از سال 1570، از همین دستور تهیه برای پخت نان های دلچسب و خوشمزه استفاده می نماید.

پای بائو، هنگ کنگ

نانواهای هنگ کنگ سعی می نمایند که در پخت نرم ترین و پوک ترین نان و تبدیل آرد گندم به شیرینی های نرم، از یکدیگر پیشی بگیرند. پای بائو (Pai bao) به خاطر تکنیک معروف به تانگژونگ شاید یک سروگردن از بقیه نان ها بهتر باشد. نانواها هنگام مخلوط کردن خمیر گندم، مقداری آرد پخته شده و آب را به مواد اضافه می نمایند؛ همین تغییرات کوچک تأثیرات زیادی روی بهبود کیفیت نان می گذارد. در نهایت نان نرمی به دست می آید که برای چندین روز رطوبت خود را حفظ می نماید و با طعم شیری که دارد، می تواند یک میان وعده خوشمزه باشد.

نان چاودار سیاه، ایسلند

حرارت زمین در ایسلند باعث جوشش چشمه های آب گرم و دهانه های بخار شده و درعینِ حال تنوری طبیعی برای پخت آرام نان چاودار ایسلندی فراهم نموده است. نان چاودار سیاه ایسلندی (Dark Rye Bread) از آرد چاودار تیره تهیه می شود و خمیر آن را در یک تابه فلزی قرار می دهند و سپس در زمین گرم نزدیک به چشمه های آب گرم دفن می نمایند. در این روش سنتی، پخت این نان 24 ساعت کامل طول می کشد. روش مذکور یک جور استفاده طبیعی از یک منبع طبیعی جوشان است و در شهر چشمه های آب گرم، Laugarvatn، بازدیدنمایندگان می توانند این نان را به صورت تازه طبخ شده از زیر زمین میل نمایند.

پاراتا، هند

نان مسطح پاراتا (Paratha) به طور کامل از آرد گندم تهیه و شامل مدل های ساده و مغزدار می شود. نانواهای هند با تاکردن و پیچیدن خمیر روی یک لایه چربی نازک باعث ایجاد چندین لایه خمیر می شوند که طعم و عطر فوق العاده ای دارد و از تکنیک مشابه کروسان یا شیرینی های پفی برای تهیه آن استفاده می نمایند.

نان مغزدار پاراتا برای صدها سال در هند پخته می شود و حتی در یک متن سانسکریت قرن دوازدهمی نیز به آن اشاره شده است که شامل بعضی از قدیمی ترین توصیف های مکتوب از این غذا می شود.

نان روتی گامبانگ، اندونزی

شکر و دارچین، شیرینی دلپذیری به روتی گامبانگ (roti gambang) می دهد، نانی از آرد گندم که از نان های قدیمی محبوب در نانوایی های جارکارتا اندونزی به حساب می آید. جالب است بدانید، گامبانگ، به یک آلت موسیقی اندونزیایی نیز گفته می شود که از نام همین نان وام گرفته شده و شبیه به قرص های نان قهوه ای رنگ و باریک است. نانواها برای تهیه این نان از دستورهای دوران استعمار استفاده می نمایند و از کوکی های ادویه دار تا بیسگویت های پنیری با رویه گودا یا ایدام را می پزند و در واقع پخت وپز اندونزیایی، موادغذایی و تکنیک های هلندی را با ذائقه مردم محلی تطبیق داده است.

نان سودا، ایرلند

تخمیر شیمیایی به وسیله یک ترکیب انفجاری اسیدی باعث اضافه شدن هوا به خمیر و پف کردن آن می شود. با اینکه آمریکایی های بومی از پتاس تصفیه شده برای تخمیر نان استفاده می کردند که از نمونه های اولیه مخمر شیمیایی بود، اما همین روش در سال های قحطی سیب زمینی در ایرلند مورد استقبال نهاده شد. با نابودی محصول سیب زمینی، ایرلندی های فقیر آغاز به تهیه نان با استفاده از آرد گندم، شیر ترش و جوش شیرین کردند. اکنون این نان های فشرده به یک نوستالژی تبدیل شده اند که با کره شور ایرلندی، ترکیب کاملی می شوند.

سیاباتا، ایتالیا

با توجه به غلات باستانی و قرن ها سنت باشکوه در جهان به نظر می رسد که پخت نان از گذشته های دور آغاز شده است. هرچند نان به طور مداوم در حال تحول بوده است و بهترین مثال آن را می توان سیاباتا (Ciabatta)، نان نمادین ایتالیایی دانست که در دهه 1980 ابداع شد. نانوای ایتالیایی، آرنالدو کاوالاری (Arnaldo Cavallari) در سال 1982 در اعتراض به نان های مدل باگت که به تدریج نانوایی ها را پر می کردند، یک نان ارزان سفت تولید کرد. این اقدام نقطه عطفی در برگرداندن نان های سنتی بود که در واکنش های اعتراضی دهه 1960 و 1970 نسبت به افزایش سیستم غذایی صنعتی، ریشه داشت.

نان بامی، جامائیکا

کیک های کاساوا که در تابه سرخ می شوند، از غذاهای راحت و خوشمزه جامائیکا به شمار می فرایند و مکمل خوبی برای غذاهای دریایی فوق العاده تازه این جزیره هستند. پخت سنتی نان های گرد بامی (bammy) با تولید کاساوا رنده شده آغاز می شود تا سیانور طبیعی آن از بین برود؛ در ادامه خمیر الک شده کاساوا در حلقه های فلزی فشرده می شود. این دستور پخت نان با استفاده از ریشه های باستانی است و از مدت ها قبل از ورود اروپایی ها، کاساوا در آمریکایی جنوبی و کارائیب یک ماده غذایی مهم بوده محسوب می شد و گفته می شود که مردم بومی آراواک نیز از این ریشه برای تهیه نان مسطح استفاده می کردند.

کاره پان، ژاپن

خمیر گندم تخمیرشده، پوشش خوبی برای کاری ژاپنی ایجاد می نماید و یک غذای دورهمی سر میز غذا را به اسنکی تبدیل نموده است که می توان آن را با دست نوش جان کرد. کاره پان (Kare pan) یا نان کاری، پیش از سرخ شدن در روغن غوطه ور، در آرد سوخاری غلطانده می شود و با این روش، رویه ای ترد و مغزی نرم پیدا می نماید. این نان به حدی محبوب مردم ژاپن است که اسم این نان را روی یکی از ابرقهرمان های بچه ها گذاشته اند؛ کاره پان من (Karepanman)، ابرقهرمانی است که با شلیک توپ های کاره پان داغ با افراد شرور مبارزه می نماید.

نان تابون، اردن

اگر عطروبوی نان تازه را در عمان، مرکز اردن، دنبال کنید، به نانوایی هایی در کنار خیابان می رسید که نان های مسطح تابون (Taboon bread) را داغ داغ روی هم چیده اند و از آن ها بخار بیرون می آید. نانواهای اردنی برای تهیه این نان، چونه های گرد خمیر آرد گندم را روی یک صفحه محدب پهن می نمایند و بعد آن را به دیواره تنور گلی مخروطی شکل می چسبانند. نانی که با این روش درست می شود، یک نان گرد خوش طعم با بوی گندم و دود است که در اثر حرارت ترک خورده است. خوردن نان تابون با غذایی مثل مطبل که از مخلوط بادمجان کبابی له شده با ارده و ماست تهیه می شود، واقعاً می چسبد.

روتی کانای، مالزی

با اینکه نان مسطح روتی کانای (Roti canai) احتمالاً به وسیله مهاجران هندی وارد مالزی شده است؛ اما نانواهای این کشور، نان چندلایه مخصوص به خودشان را درست می نمایند. زمانی که نان روتی کانای روی صفحه ای داغ پخته می شود، پف نموده و به چندین لایه درمی آید که عطروبوی کره از آن به مشام می رسد. هنگام سرو خورش های کاری یا دیپ های مالزیایی حتماً باید این نان را در کنارش امتحان کرد، علاوه بر این، وقتی نان روتی کانای با مواد مختلفی از موز رسیده شیرین تا نیمرو پر می شود، یک غذای کامل به شمار میرود.

هوبز تال مالتی، مالت

نان خمیر ترش مالت، رویه ای تیره رنگ و مغزی نرم و پفی دارد که اگر آن را در روغن زیتون اعلی این جزیره بزنید یا تکه ای گوجه روی آن قرار دهید، بسیار لذیذ و خوشمزه می شود.

پخت مدل های کلاسیک نان هوبز تال مالتی (Hobz tal-Malti) بیش از یک روز طول می کشید و به طور سنتی در تنورهای زغالی مشترک پخته می شد که به عنوان مکان های اجتماعات مورد استفاده بود. حتی اکنون تعداد کمی از نانواهای مالت، نان مخصوص خود را می پزند، هوبز تال مالتی یک نماد قدرتمند برای مردم این جزیره ی مدیترانه ای به شمار میرود. مردم مالت وقتی که بخواهند ذات واقعی یک نفر را تشخیص دهند، ممکن است بپرسند که او چه نانی می خورد؟

ترتیلا، مکزیک

خمیر ذرتی که به صورت گرد و نازک باز شده است، در تابه ای سنتی به نام کومال به رنگ قهوه ای درمی آید، این ظرف سنتی حداقل از 700 سال پس از میلاد در مکزیک مورد استفاده بوده است. چه زمانی که ترتیلا (tortillas) را به شکل تاکو تا نموده یا به همان شکل مصرف می نمایند؛ در هر صورت این نان مکزیکی یکی از خوراکی های موردعلاقه مردم جهان به شمار می رود. طرز تهیه این نان ذرت بسیار ساده است و مواد اولیه مختصری دارد و به همین علت یک موفقیت در نبوغ آشپزی محسوب می شود. قبل از آسیاب ذرت، آن را با یک ماده قلیایی نظیر آهک مخلوط می نمایند، فرایندی که باعث مغذی تر شدن و هضم آسان تر ذرت می شود.

خوبز کرسا، مراکش

در شهر مراکش اگر بوی خوش نان تازه را دنبال کنید، احتمالاً یکی از تنورهای همگانی محله به نام فِران را خواهید دید. مردم محله، خمیرهای گندمی که به صورت گرد آماده نموده اند را برای پخت به محل این تنورها می آورند که یکی از راحت ترین نان های کشور مراکش به شمار می رود. نان های گرد خوبز کرسا (Khobz kesra) با رویه تردی که دارند، صندلی ویژه ای را روی میز غذای مردم مراکش به خود اختصاص داده اند، به خصوص که بافت پفی آن برای خوردن سس خوش عطر طاجین، ایده آل است.

نان سرخ شده، ملت ناواهو

نان های سرخ شده گرد و ترد و طلایی را می توان در خانه بسیاری از اهالی ملت ناواهو (قلمرویی شبه-خودمختار تحت کنترل سرخ پوستان آمریکایی) پیدا کرد که یادآورد تاریخ غم انگیز آن ها نیز است.

زمانی که این مردم در سال 1846 به وسیله دولت آمریکا مجبور به ترک زمین هایشان در آریزونا شدند، آن ها به منطقه نیو مکزیکو رفتند، جایی که پرورش محصولات زراعی مثل لوبیا و سبزیجات سخت بود و برای ادامه زندگی چاره ای نداشتند جز اینکه از فروشگاه های دولتی، آرد سفید، چربی حیوانی و شکر تهیه نموده و نان سرخ شده فراوری نمایند. اکنون این نان به نمادی از پشتکار و سنت مردم تبدیل شده و یکی از خوراکی های دوست داشتنی در مجالس و دورهمی های خانوادگی است.

نان پلنگی، هلند

نان پلنگی (Tijgerbrood) هلند به واسطه حالت ترد و شنماینده اش، بسیار باب طبع علاقه مندان این نوع نان ها است. نانواهای هلندی، چانه های نان را با مخلوط نرم آرد برنج، روغن کنجد، آب و مخمر پهن می نمایند. این خمیر در اثر حرارت، رویه ای ترد و پلنگی پیدا می نماید که در انواع ساندویچ ها بسیار لذیذ و دوست داشتنی می شود. علاوه بر این، در سان فرانسیسکو که به میزان یک اقیانوس با آمستردام فاصله دارد، از این نان برای نان ساندویچ استفاده می شود.

نان ریونا، نیوزیلند

زمانی که مهاجران اروپایی، سیب زمینی و گندم را به نیوزیلند آوردند، بومیان مائوری از این مواد اولیه وارداتی برای پخت نان نوآورانه خود استفاده کردند. برای تهیه خمیر نان ریونا (Rewena bread)، ابتدا سیب زمینی ها را پخته و بعد آن را با یک خمیر ترش، تخمیر می نمایند که باعث می شود محصول نهایی طعمی ترش و شیرین داشته باشد. این نان محبوبیت زیادی بین مردم نیوزیلند دارد، به خصوص وقتی که یک لایه کره و مربا روی آن مالیده شده یا با یک وعده غذای دلچسب مردم مائوری مثل ماهی خام سرو می شود.

نان لفسه، نروژ

اگر فکر می کنید که نان های مسطح جایی در کشورهای شمال اروپا ندارند، پس نان لفسه (lefse) نروژ را نچشیده اید. نان سیب زمینی نروژی، از خوراکی های پرطرفدار در تعطیلات است، زمانی که تعداد زیادی از افراد، خمیر نرم این نان را با وردنه باز می نمایند و بعد روی صفحه ای داغ می پزند. برای چشیدن طعم دلچسب این نان باید رول لفسه گرم با محتویات کره، شکر و دارچین را امتحان کنید. با اینکه سیب زمینی در قرن 18 به رژیم غذایی نروژی ها اضافه شد؛ اما نان مسطح کشورهای اسکاندیناوی حداقل قدمتی برابر با عصر وایکینگ ها (دوره ای در تاریخ اروپا که از سده های 8 تا 11 میلادی ادامه داشت) دارد.

نان Podplomyk، لهستان

نان داغ Podplomyk با پنیر سفید و میوه، یادآور طعم و مزه غذاهای خانگی قدیمی لهستان است. این نان گرد و مسطح که مخمر هم ندارد، در اثر پخت، حباب های قهوه ای رنگی روی سطحش پیدا می نماید. با اینکه مواد اولیه این نان لهستانی محدود به آرد گندم، نمک و آب می شود؛ اما این خوراکی خوشمزه به راحتی وارد لیست طولانی نان های مسطح شده است. از آنجا که خمیر نان Podplomyk با وردنه، بسیار نازک باز می شود، به طور سنتی قبل از تهیه سایر نان ها در فر قرار می گیرد. در دوران قرون وسطا، نان های قابل حمل به عنوان نشانه ای از دوستی، با همسایه ها و اعضای خانواده تقسیم می شد.

نان Broa de milho، پرتغال

در سنتی ترین روش تهیه نان Broa de milho، ذرت و گندم سیاه با آسیاب سنگی له شده و سپس الک و در تغاری چوبی ورز داده می شود. زمانی که این نان ساده روستایی در تنورهای سنگی قرار می گیرد که با زغال چوب داغ شده است، ترک های زیادی روی نان شکل می گیرد. روی تنور را نیز با خمیر نان می پوشانند که مثل تایمر فر عمل می نماید و وقتی نان حاضر است که نوار خمیر دور تنور به رنگ قهوه ای درآمده باشد. اروپایی ها تا پیش از ورودشان به آمریکا، ذرت را نچشیده بودند؛ اما در منطقه ها شمالی پرتغال که شرایط خاک برای کشت گندم مناسب نیست، مورد استقبال نهاده شد.

کاراوای، روسیه

در تعطیلات روسیه، مردم با پخت نان یک اثری هنر خلق می نمایند؛ زمانی که نان های طلایی رنگ کاراوای (Karavai) با طرح گل و حیوان و خطوط منحنی تزئین می شود.

این نان نقش بسیار مهمی در عروسی ها دارد و فرایند پخت آن با آداب و جزئیات بیشتری انجام می شود؛ به طور سنتی، یک زن متأهل خوشبخت خمیر را مخلوط می نماید و سپس یک مرد متأهل، نان های گرد را در تنور قرار می دهد. حتی شکل گرد این نان، یک نماد باستانی به شمار میرود و گفته می شود که قدمت آن به زمان پرستش خورشید برمی شود. امروزه این نان را برای تضمین سلامتی و خوشبختی تازه عروس و دامادها می پزند.

نان پانه کاراسائو، ساردینیا

جزیره کوهستانی ساردینیا که زمانی بخشی از پادشاهی پیمونت-ساردنی بود، از نظر رژیم غذایی با سرزمین اصلی ایتالیا تفاوت دارد. نمادین ترین غذای این خطه از جهان، پانه کاراسائو (pane carasau) محسوب می شود که یک نان مسطح نازک است و با اینکه به عنوان نانی کلاسیک به شمار می رفت؛ اما مردم ساردینیا تغییراتی در آن ایجاد کردند که آن را به نانی ایده آل در طول مسافرت تبدیل نموده است. پس از آنکه این نان مسطح در تنور پف می نماید، آن را به صورت افقی به دو تکه نازک تر بریده و مجدداً در تنور می گذارند که همین روش نان را به حدی خشک می نماید که برای ماه ها ماندگاری دارد.

پروجا، صربستان

مربع های گرم پروجا (proja) یا همان نان ذرت، در کنار غذای محبوب مردم صربستان یعنی خورش های گوشتی استفاده می شود. این نان ساده اغلب برای وعده های غذایی خانواده به صورت تازه پخته و داغ داغ سرو می شود. ذرت آسیاب شده در این نان، کمی شیرینی به آن می دهد که خوردن آن با خوراکی های نمکی مثل پنیر شور کاجماک، طعمی لذیذ پیدا می نماید.

نان تخم مرغی، کره جنوبی

نان تخم مرغی (egg bread)، از آرد گندم تهیه می شود که روی هرکدام، یک تخم مرغ کامل پخته شده قرار گرفته است. این خوراکی هواداران زیادی در خیابان های سئول دارد و به صورت داغ برای صبحانه یا هروقت دیگری از روز خورده می شود. اگر به این نان، ژامبون، پنیر و جعفری خرده شده اضافه شود، مزه شور و شیرین دلچسبی به نان می دهد و آن را به میان وعده ای گرم و خوشمزه برای مردم کره جنوبی تبدیل می نماید که در روزهای بلند زمستان، آن ها را سیر نگه می دارد.

آپام، سریلانکا

یک تکه خمیر نازک تهیه شده از آرد برنج و شیر نارگیل را در تابه ای به شکل کاسه می ریزند و آپام (appam)، یکی از رایج ترین خوراکی های سریلانکا درست می شود.

این پنکیک های نازک که اغلب به آن هاپرز (hoppers) نیز می گویند، بهتر است که به صورت داغ و در حوالی دکه های غذای خیابانی در کلمبو میل شود. برترین غذایی که می توان با آپام خورد، سامبال نارگیل و کاری مرغ است یا حتی می توان آن را با تخم مرغ سفارش داد. برای آپام تخم مرغ، یک تخم مرغ کامل در وسط آپام شکسته شده و سپس روی آن سس تند خوش عطروبویی ریخته می شود. این نان بعلاوه در جنوب هند نیز رواج زیادی دارد.

کیسرا، سودان و سودان جنوبی

تخمیر شبانه باعث می شود که نان مسطح کیسرا (kisra)، طعم لذیذی پیدا کند. تهیه این نانِ شبیه به کرپ احتیاج به صبر و تمرین دارد، هرچند پخت آن روی تابه فلزی مسطح، یک هنر کامل به شمار می رود و در نهایت یک خوراکی کلاسیک سودانی به دست می آید. کیسرا، درست مثل نان اینجرا در اتیوپی، نه تنها یک خوراکی کنار غذا محسوب می شود، بلکه نقش قاشق و چنگال را نیز دارد که مردم از این نان اسفنجی برای برداشتن لقمه ای از خورش های خوشمزه استفاده می نمایند.

نان Balep korkun، تبت

جو به علت مقاومتش در برابر سرما، برای هزاران سال در فلات تبت کشت می شود و از دیرباز یک ماده مصرفی مهم در رژیم غذایی مردم این خطه از جهان بوده است. با اینکه نان Balep korkun اغلب از گندم تهیه می شود؛ اما مدل سنتی این نان مسطح را با آرد جو بوداده با طعم آجیل آماده می نمایند. این آرد خوش عطر به حدی برای هویت تبتی اهمیت دارد که به هشتگ تبدیل شده است و در آهنگ های رپ استفاده می شود. دالایی لاما (رهبر دینی بوداییان تبت) نیز این نان را برای صبحانه میل می نماید.

نان سیمیت، ترکیه

خمیر نان سیمیت (simit) در دانه های کنجد غلطانده شده و بعد به شکل دایره های مارپیچ درآورده می شود. چندین دهه قبل، فروشنده های خیابان های استانبول، سینی های مملو از نان را با خود حمل می کردند، هرچند که اکنون به ندرت این فروشنده های نان فعالیت می نمایند. در عوض مردم این نان را به صورت روزانه از غرفه های کنار خیابان خریداری می نمایند؛ جایی که حلقه های تیره رنگ نان روی هم انباشته شده اند. رویه ای که قبل از پخت روی نان مالیده می شود، شیرینی ملایمی به آن می دهد؛ در واقع خمیر نان در شهد یا ملاس غلطانده می شود و همین رویه در اثر حرارت به کارامل تبدیل می شود.

کرامپت، بریتانیا

خمیر تهیه شده از آرد گندم و مخمر پس از پخت به کیکی اسفنجی با حباب هایی در روی آن تبدیل می شود و انگلیسی ها عاشق این هستند که آن را با مربا و کره یا خامه میل نمایند. این کیک های کرامپت (Crumpet) از خمیری شل تشکیل شده که روی تابه چرب شده و داغ ریخته می شود و هر طرف آن تا حدی می پزد که طلایی شود. درست مثل نان خشک تخم مرغ دار و نان سوخاری اروپای شرقی، کرامپت نیز در بیشتر موارد به عنوان نان دوپخته میل می شود، به نحوی که قبل از سرو، این نان های گرد را از وسط به دو نیم برش زده و تست می نمایند.

بیسکویت، ایالات متحده آمریکا

بیسکویتی که آغشته به کره یا سس گریوی شده، یکی از خوشمزه ترین طعم ها برای مردم ایالات متحده آمریکا به شمار میرود. تهیه این بیسکویت های نرم و پف نموده نیز بسیار ساده است و فقط به سرعت عمل و مخلوط کردن ملایم احتیاج دارد. در گذشته بیسکویت (Biscuit)، خوراکی مخصوص شام یکشنبه محسوب می شد، هرچند امروزه تقریباً در همه جا به فروش می رسد. بخشی از راز خوشمزگی این بیسکویت به آرد آن مربوط است که از آرد با پروتئین پایین تهیه می شود.

نان، ازبکستان

نان مسطح گرد وقتی با هنرمندی تمام، حالت داده می شود و روی آن مهر می خورد و در تنورهای سنتی ازبکستان قرار می گیرد، به یک خوراکی خوشمزه تبدیل می شود. نان (Non) را در منطقه ها مختلف ازبکستان، به شکل های متفاوت تهیه می نمایند، از جمله نان سفت تاشکند یا نان های سمرقند که مملو از سیاه دانه هستند. به محض اینکه نان از تنور درآورده می شود، تعداد زیادی دوچرخه سوار، این نان های داغ را به بازارها یا کافه ها می برند.

آره پا، ونزوئلا

آره پا (Arepa)، خمیرهای گرد تهیه شده از ذرت است که روی صفحه های داغ پخته شده و به نان های مسطح طلایی رنگی تبدیل می شوند که رویه ای تست شده و مغزی نرم و بخارپز دارند. نان آره پا از مدت ها قبل از ورود اروپایی ها به آمریکای جنوبی، در ونزوئلا و منطقه ها اطراف آن تهیه می شد و در مدل های مختلف پخته می شود. هنگام صبحانه آن را از وسط نصف نموده و کره می مالند. اگر هم آن را با مواد میانی خوشمزه، سس های خامه ای و سالسای تند پر نمایند، به یک غذای دلچسب تبدیل می شود.

مالاواخ، یمن

شجره نامه نان های مسطح در سراسر خاورمیانه و فراتر از آن امتداد یافته است، هرچند که نان جامعه یهودیان یمن، غنی تر از بیشتر نان ها است. نانواها برای تهیه نان مالاواخ (Malawach)، آن را با وردنه به لایه های نازک درمی آورند و سپس روی کره مذاب تا می نمایند؛ به این ترتیب که آن را جمع نموده و مجدداً پهن می نمایند تا کره به همه لایه ها برسد. زمانی که خمیر سرخ شده را از تنور بیرون می آورند، روی آن سیاه دانه یا کنجد می پاشند.

سخن آخر

اگر از نان های محلی ایرانی و یا جهان که در این مقاله جا مانده است، سراغ دارید برای ما در بخش نظرات ارسال کنید.