شاعری که همه دوستش داشتند - وبلاگ واحدی

این شاعر در گفت وگو با خبرنگاران درباره هوشنگ چالنگی، شاعری که به تازگی و در سن 80سالگی از جهان رفت، بیان می نماید: او شاعری آرام و بی هیاهو بود؛ شغلش معلمی و شاعری بود که همه او را دوست می داشتند.

او با بیان این که هوشنگ چالنگی شاعری بود که در 27سالگی شعرش در اوج بود، می افزاید: شعرهای او که در مجلاتی مثل خوشه و دو دفتر شعرش منتشر شده اند، جزء شعرهای کم نظیر و بعضا حتی بی نظیر شعر معاصر هستند.

علیپور سپس به وقفه چندساله فعالیت شعری چالنگی اشاره و اظهار می نماید: این وقفه، به قول خودش بنا به دلایل شخصی اش بود اما با این حال شاعری تاثیرگذار بود. اگرچه کارش از نظر کمیت، چندان نیست اما جوهره شعرش چندان روح دارد که موثر واقع گردد و برای همین در نسل خودش هم شاعر ماندگاری شد.

این شاعر البته پیش تر (در پاییز سال 98) در گفت وگویی به خبرنگاران گفته بود که وقتی با محمد حقوقی حرف می زدم واقعا هیچ کدام از بچه های شعر دیگر را قبول نداشت. از میان آن ها هوشنگ چالنگی هشت - نه شعر فوق العاده دارد، اما من در شاعری کسی که بتواند 20 سال شعر نگوید شک دارم.

او بعلاوه در پاسخ به این سوال که این که در شعر ناب تحت تاثیر هوشنگ چالنگی بودید درست است؟ گفته بود: شعر ناب محصول رنج شاعرانی است که هر کدام به تنهایی زحمت کشیده اند و چالنگی جزء شاعران شعر دیگر است، شاعر خوبی هم هست، اما من در شعر ناب تاثیری از او نگرفتم. البته من دیگر از شعر ناب عبور کردم چون با آن قانع نمی شوم.

در عین حال، هرمز علیپور حالا چالنگی را جزء چهره های درخشان شعر دیگر توصیف می نماید و می گوید: اما در خصوص شعر ناب که من جزء آن محسوب می شوم، هوشنگ تاثیر غیرمستقیم داشت اما هیچ وقت به قول خودش، شاعر شعر ناب نبود؛ یعنی قبل از این که شعر ناب از طریق آتشی نام گذاری گردد، هوشنگ شاعری بود که شاخص بود و حتی احتیاجی به این نسبت نداشت.

این شاعر بعلاوه بیان می نماید: نه تنها آقای چالنگی، بلکه هیچ کدام از بچه های شعر دیگر بیشتر از یک دفتر شعر کار نداشتند؛ از بیژن الهی که در راس این هرم بود تا شجاعی و اربیلی. انگار آن ها قانع شده بودند یا واقعا قدرت پروازشان بیشتر از این نبود یا جامعه یا منتقدان آن را نپذیرفتند، اما هر چه بود، مستمر کار نکردند. اما همان دوره کوتاهی که کار کردند هم خوب بود که البته این به یک تجزیه و تحلیل وسیع احتیاج دارد. من جوان که بودم، نگاهم بیشتر به سمت یک نوع شعر سیاسی، اجتماعی و حتی انقلابی بود ولی افق زیباشناختی این دوستان را دوست می داشتم.

هرمز علیپور که معتقد است هوشنگ چالنگی شعر شعارگونه را قبول نداشت، می گوید: هوشنگ شاعری بود که بیشتر به نوعی زیبایی شناسی متافیزیکی و روحانیت شعر اعتقاد داشت.

او در انتها درباره شروع آشنایی خود با چالنگی به سال 62 که از مسجد سلیمان به اهواز آمد اشاره و بیان می نماید: ما 30 - 40 سالی با هم حشر و نشر داشتیم، خصوصا مدتی هر دو معلم و در شهرک باهنر بودیم و بیشتر اوقات خانه یکدیگر. هوشنگ سرشار از دوستی، مهر و محبت بود.