ولز؛ معدن سنگی که داوینچی، ون گوگ و رامبرانت را در خود مخفی کرد - وبلاگ واحدی

برای چهار سال، یک معدن سنگ غیرفعال در یک کوه دوردست در شمال ولز، خانه برخی از بهترین شاهکارهای هنری جهان بوده است. گنجینه های بدون قیمت نگارخانه ملی لندن در حین روزهای تلخ جنگ جهانی دوم در این تالارهای زیرزمینی با تهویه مطبوع با ساختاری ویژه از شر شکارچیان هنر نازی و بمب های نیروی هوایی آلمان نازی (Luftwaffe) در امان ماندند.

این معدن سنگ متروکه زیر یک کوه کوچک به نام مانود مائور (Manod Mawr) در نزدیکی شهر معدن تاریخی بلاینا فستینیوگ (Blaenau Ffestiniog) واقع شده بود.

معادن سنگ بومی تا قرن هجدهم، اقتصاد این منطقه را کنترل می کردند. دهه های 1860 و 1870 طلایی ترین سال های صنعت سنگ بودند و شهرک بلاینا فستینیوگ در آن زمان بسیار پر رونق بود. اما یک رکود اقتصادی پس از جنگ جهانی اول و فرایند کلی تولید انبوه کاشی و سنگ ارزان تر در اسپانیا سبب شد که این صنعت قدرت خود را از دست بدهد و بسیاری از معادن بسته شوند.

در سال 1939 جنگ در اروپا شروع شد و برای مدتی نیروهای متفقین در شرایط غم انگیزی بودند. آلمانی ها با حمله به فرانسه، انگلستان را مجبور کردند تا در جبهه دانکرک عقب نشینی کند. بریتانیایی ها می دانستند که به زودی، بمب افکن های آلمانی بر فراز کانال انگلیس پرواز و از جبهه هوایی به این کشور حمله خواهند کرد.

در حالی که دولت در تقلا بود تا مردم لندن را تخلیه کند و در سرتاسر سرزمینش، پناهگاه های بمب بسازد، وزارت کار، اولویت دیگری در سر داشت؛ محافظت از مجموعه هنری فوق العاده گرانبهای گالری ملی در میدان ترافلگار در لندن.

قبل از شروع جنگ، بسیاری از نقاشی ها به منطقه ها مختلفی در ولز از جمله قلعه پنرین (Penrhyn Castle)، دانشگاه کالج های بنگور (university colleges of Bangor) و آبریستویث (Aberystwyth) برده شدند.

زمانی که تعیین شد این مکان ها نیز مانند هر نقطه ای در لندن، نامطمئن و در معرض بمب های نیروهای آلمان نازی است، یک مکان با امنیت بیشتر برای آن ها در نظر گرفته شد.

یکی از پیشنهادات، جابجایی این نقاشی ها از طریق کشتی به کانادا بود، اما ریسک از دست دادن آن ها در حملات دریایی، کنث کلارک (Kenneth Clark) مدیر گالری را بسیار نگران می کرد.

وینستون چرچیل نیز این ایده را وتو کرد و به کلارک دستور داد تا موقعیتی امن و قابل اعتماد در همان جزیره پیدا کند. وی در یک تلگراف به کلارک نوشت:

آن ها را در غارها و سرداب های زیرزمینی مخفی کن. حتی یکی از این نقاشی ها نباید از جزیره خارج شوند.

معادن سنگ متروکه وسیع در شهرک بلاینا فستینیوگ برای مخفی کردن شاهکارهای هنری عالی و بدون نقص بودند. این شهرک، ایزوله و خلوت بود و خود معادن نیز بسیار بزرگ و دارای اتاق های بزرگ غارمانند بودند.

سقف سنگی ضخیم 91.5 متری غار، محافظ مستحکی بود و اگر هیتلر تصمیم می گرفت تا این کوهستان متروک شمال ولز را بمباران کند، گنجینه های هنری در امان بودند.

کار در معدن سنگ به سرعت شروع شد. ورودی معدن را بزرگ کردند تا کامیون ها بتوانند به داخل بیایند و جعبه ها و محفظه های حامل نقاشی ها را مخفیانه و بدون جلب توجه در داخل غار تخلیه کنند.

چندین خانه بانگلویی آجری کوچک در داخل غارها ساخته شدند تا از نقاشی ها در مقابل تغییرات دمایی و رطوبتی محافظت کنند. برای مقابله با هوای مرطوب در تالارها، یک سیستم تهویه مطبوع خام متشکل از پنکه های الکتریکی که سیلیکاژل دی هیدراته شده را از روی سینی ها در هوا پخش می کرد، تعبیه شد.

سیستم به حدی خوب عمل می کرد که زمانی که نقاشی ها به لندن بازگشتند، بیشتر آن ها در شرایطی بهتر از شرایطی که در گالری ملی داشتند، بودند. همین موضوع سبب شد که گالری ملی در سال 1949، اولین گالری با تهویه مطبوع خود را افتتاح کند.

گالری ملی در طول دوره جنگ، بازدیدکنندگان را با برگزاری رسیتال های نهار (سولو نوازی یا سولو خوانی یک موسیقیدان) و کنسرت ها در ساختمان خالی خود، سرگرم می کرد.

جمعیت مردم به این علت که تمامی سالن های کنسرت لندن بسته شده بودند، با اشتیاق به گالری هجوم می آوردند. میرا هس (Myra Hess)، یک پیانست با استعداد ناشناخته در آن زمان در همین کنسرت های گالری ملی به معروفیت دست پیدا کرد. کنسرت ها یک موفقیت بزرگ بودند و جامعه بریتانیایی علاقه بسیاری به میرا پیدا کردند.

پس از اتمام جنگ، نقاشی ها به گالری ملی بازگردانده شدند و بخش کوچکی از مانود با چندین کارگر معدن دوباره عملیاتی شد. بیشتر تولیدات این معدن، صفحات تخته سنگ برای استفاده صنعتی بودند.

زمانی که روابط میان اتحاد جماهیر شوروی در طول جنگ سرد، خراب شد، مانود دوباره به حالت استند بای بازگشت تا زمانی دوباره مورد استفاده قرار بگیرد.

امروزه این معدن سنگ، متروکه است، اما این منطقه کماکان به حفاری برای تهیه تخته سنگ و همچنین گرانیت برای ورقه های سنگی و کاشی ها ادامه می دهد.