چرا رسانه های انگلیسی برای بزرگنمایی تجمعات ایران وسواس خاص دارند؟ - وبلاگ واحدی

برای دیدن بریتانیای کبیر با تور انگلیس همراه باشید. از شهرهای زیبایی همچون لندن و منچستر دیدن کنید، سوار چرخ فلک چشم لندن شوید و از تعطیلات حسابی لذت ببرید.

به گزارش گروه بین الملل خبرنگاران، فعالان فضای مجازی در کشورهای غربی می گویند ایران هزاران مایل از انگلیس فاصله دارد اما تجمعات پراکنده در تهران توجه رسانه ها در انگلیس را بیشتر جلب می نماید تا اعتراضات بزرگ در فرانسه که تنها به واسطه کانال مانش از انگلیس جدا شده است.

نیل کلارک، روزنامه نگار، نویسنده و وبلاگ نویس مستقر در انگلیس در یادداشتی در همین باره در راشاتودی نوشته است: چند نفر از مردم انگلیس، یک بار به ایران سفر نموده اند؟ چند نفرشان در آنجا زندگی نموده اند یا منزل دومشان در این کشور است؟ گمانم این است که عده ای بسیار قلیل.

او در ادامه خاطرنشان نموده که وضع در این خصوص درباره فرانسه، بسیار متفاوت است. او نوشت: اما درباره فرانسه شرایط متفاوت است. در سال 2018، در یک نظرسنجی معین شد فرانسه در صدر کشورهایی قرار گرفته است که مردم بریتانیا به آنجا سفر نموده اند. 76 درصد بریتانیایی ها حداقل یک بار در زندگی شان به فرانسه سفر نموده اند. آمار منتشر شده روی وب سایت دولت انگلیس نشان می دهد حدود 17 میلیون نفر هر سال به فرانسه سفر می نمایند.

کلارک در ادامه به یک آزمون فرضی برای نشان دادن توجه مرضی رسانه های انگلیس به ایران به جای فرانسه روی آورده است. او نوشته است: حال، فرض کنیم شما سردبیر یک رسانه انگلیسی هستید. احتمالاً تصورتان این خواهد بود که بینندگان تلویزیون انگلیس علاقه بیشتری به شنیدن اخبار تظاهرات های خیابانی در فرانسه خواهند داشت که کشوری است که آن را نسبت به ایران در هزاران مایل آن سو تر بهتر می شناسند.

کلارک تصریح می نماید: با این حال، واقعیت این است که با آنکه تظاهرات های ضددولتی در ایران در صدر اخبار رسانه های انگلیس قرار داشت و بی بی سی همه روز یکشنبه آن را نخستین خبرش قرار داده بود، پوشش خبری تظاهرات ها در فرانسه و اعتصابات سراسری در این کشور اندک بود.

کلارک به عادت دیرینه مردم فرانسه برای برگزاری تظاهرات اشاره نموده، اما نوشته حتی با این معیارها هم تظاهرات هایی که اخیراً در شهرهای سراسر فرانسه اجرا شده اند کاملاً غیرعادی به شمار می فرایند. به نوشته این تحلیلگر، فرانسه از دسامبر 2018 تقریباً هر هفته صحنه تظاهرات معترضان موسوم به جلیقه زردها در خیابان ها بوده است.

شنبه همین هفته معترضان در فرانسه به سوی پلیس سنگ پرتاب نموده و کوشش کردند داخل خیابان سنگر درست نمایند. پلیس با پرتاب حجم عظیمی از گاز اشک آور و توسل به زور کوشش کرد معترضان را متفرق کند. اعتراضات و تحصن های سراسری به برنامه اصلاحات نظامی بازنشستگی توسط دولت امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه هم وارد سی و هشتمین روز خود شده است.

کلارک می نویسد: با این حال هیچکدام از اینها که یکبار دیگر تکرار می کنم اندکی آن سوتر از کانال مانش اتفاق می افتند ارزش قرار دریافت در صدر اخبار در یک رسانه انگلیسی نداشت. تظاهرات هزاران نفر در گلاسکو برای مطالبه استقلال اسکاتلند از انگلیس هم همین وضع را داشت. این تعجب آور نیست؟

او اضافه می نماید: به جای آن، صبح یکشنبه چشممان را که باز می کنیم شاهد پوشش خبری گسترده تظاهرات های ضد دولتی (ببخشید ضد رژیم!)، هزاران مایل آن طرف تر در ایران هستیم. تشکیلات تحلیلگران هم همین نوع تمرکز لیزرمانند را روی ایران دارند. اعداد توئیت ها و بیانیه هایی که آنها آخر این هفته درباره تجمعات در تهران نوشته اند را با بی توجهی شان به جلیقه زردها و تظاهرات ها در فرانسه مقایسه کنید.

به نوشته کلارک، فقط میزان پوشش اعتراضات نیست که جای شگفتی دارد، تعبیری که از این تظاهرات ها می گردد هم به نوبه خود جالب توجه است. او می نویسد: به تظاهرات خیابانی ضدرژیم در ایران، همانند تظاهرات های ونزوئلا در 12 ماه گذشته یا تظاهرات های هنگ کنگ، نگاهی بسیار مطلوب وجود دارد. دونالد ترامپ از آنها حمایت می نماید و جان بولتون به عنوان یک نئوکان جزم اندیش نمی تواند ذوق زدگی اش را از اینکه (به تصور وی) تغییر رژیم کلید خورده مخفی کند.

این تحلیلگر انگلیسی خاطر نشان می نماید: اما جلیقه زردها از حمایت این گروه از نخبگان برخوردار نیستند. این تحلیلگران، در عوض کوشش می نمایند حیثیت جلیقه زردها را لکه دار نمایند. این گروه از تظاهرات نمایندگان به یهودستیزی و وابستگی به گروه های راست یا چپ افراطی متهم شده اند.

کلارک خاطرنشان نموده که جنبش جلیقه زردها در واقع حرکتی به شدت دموکراتیک و ریشه دار است که هیچ وابستگی به احزاب سیاسی یا فرقه های دیگر ندارد. او نوشته است: به همین دلیل است که نخبگان قدرت تا این اندازه از این جنبش هراس دارند.