جذب عشایر دیجیتال گردشگری را رونق می بخشد - وبلاگ واحدی

بر اساس انعطاف پذیری کاری گردشگران و مدل کاری (دورکاری) و کار از خانه، هتل یا اقامتگاه و محل کار که ترکیبی از کار و تعطیلات است، زمان طولانی که گردشگران بتوانند از سفر طولانی مدت لذت ببرند، در حالی که از راه دور امرار معاش می کنند، روندی رو به رشد خواهد بود.

از آن جا که گذرنامه های واکسن هنوز در مقیاس وسیع (چه در سراسر جهان و چه در سراسر منطقه) استفاده نمی شوند، ممکن است سازگاری با تبدیل شدن به مقصد کار، برای کشورهای جنوب شرقی آسیا به ویژه کشورهایی که توانایی کار از راه دور را دارند، هنوز در آستانه جذب گردشگران بین المللی (عشایر دیجیتال) باشد.

چرا کشورهای آسیای جنوب شرقی برای توسعه در مقاصد کاری مناسب هستند؟

کشورهای آسیایی مانند اندونزی، مالدیو و تایلند در بسیاری از سیستم عامل های عشایر دیجیتال، به دلیل سیاست های آشکار برای گردشگران خارجی، به دلایل ذیل همیشه مقاصدی هستند که برای کار طولانی مدت توصیه شده اند.

اولا، از نظر جغرافیایی، کشورهای جنوب شرقی آسیا و همچنین آسیا معمولا دارای آب وهوای گرمسیری و سواحل زیبا هستند. در عین حال، هر کشور مانند مالدیو با جزایر بی شمار و پراکنده در مجمع الجزایر، تایلند با شهر پوکت، استان کرابی، جزیره ساموی و منطقه کولانتا، فیلیپین با شهر سبو و مانیل (پایتخت فیلیپین) یا اندونزی با جزیره های بالی و لومبوک، جزایر زیبا و مختلفی دارند. با توجه به این ویژگی مساعد جغرافیایی، مقصد می تواند سفر قرنطینه ای (تجربه همزمان سفر و قرنطینه برای گردشگران) یا حباب تفریحی (رفت وآمد گردشگران از یک هتل یا اقامتگاه به دیگری به شرط اجازه عدم قرنطینه) را گسترش دهد.

در حال حاضر، تایلند تعدادی از طرح های سفر قرنطینه ای مانند قرنطینه گلف، قرنطینه ویلا یا قرنطینه قایق بادبانی را به طور آزمایشی اجرا کرده است. علاوه بر این، ویتنام همچنین در حال بررسی سفر قرنطینه ای در جزیره فوکوک است. اگر ترکیبی از این طرح های سفر قرنطینه به همراه کار امکان پذیر باشد، به احتمال زیاد مقصد باعث جذب تعداد زیادی از گردشگران بین المللی، به ویژه با افزایش تقاضا برای کار و زندگی خواهد شد.

دوم، بیشتر مقاصد دارای فضای کار اشتراکی هستند. یافتن فضای کاری ایده آل و جامعه عشایر دیجیتال برای گردشگران در چیانگ مای یا پوکت (تایلند)، بالی (اندونزی) و همچنین در بسیاری از جزایر آرام و غیر توریستی مانند کولانتا یا جزیره Koh Phangan (تایلند) سخت نیست. حتی اگر فضاهای کار اشتراکی زیاد نباشد، هتل ها یا اقامتگاه ها در مقصد می توانند بسته های کاری را راه اندازی کنند که در این هتل ها یا اقامتگاه ها پیشنهادهای ویژه ای برای رزروهای طولانی مدت (هفتگی یا ماهانه) با نرخ مناسب تر از نرخ متوسط شب، همراه با سرویس های خاصی مانند وای فای ثابت، صبحانه رایگان یا دسترسی به برخی از امکانات ارائه می دهند. به عنوان مثال، در حال حاضر مالدیو، فاقد هرگونه فضای کار اشتراکی است، بنابراین هتل ها و اقامتگاه های آنجا مانند ناوتیلوس مالدیو، سونوا فوشی یا آنانتارا دیگو برای جذب گردشگران بسته های کاری را با قیمت های رقابتی ایجاد کرده اند.

در نهایت، هزینه های زندگی در کشورهای جنوب شرقی آسیا نوسان دارد، اما هنوز هم برای عشایر دیجیتال، به ویژه از اروپا یا آمریکا قابل پرداخت است. با درآمد عادی آن ها، کرایه اتاق های طولانی مدت هتل و لذت بردن از محل کار جدید و مهیج کاملا امکان پذیر است.

برخی از چالش ها

دبی یکی از مقاصد در آسیاست که ویزا عشایر دیجیتال دارد و به عشایر دیجیتال اجازه ورود می دهد و آنان می توانند خانواده را برای زندگی به دبی بیاورند و یک سال برای شرکت خود در کشور مبدا دورکاری کنند. دبی حتی مالیات بر درآمد شخصی را از این عشایر دیجیتال دریافت نمی کند، حتی اگر از خدماتی مانند ارتباطات از راه دور یا آموزش در این کشور نیز استفاده کنند.

در همین حال، بیشتر مقاصد جنوب شرقی آسیا برنامه ویزا کار مناسب برای عشایر دیجیتال ندارند، زیرا آن ها عمدتا آزادکار هستند و یا در شرکت های مستقر در فناوری کار می کنند، بنابراین مجوز کار لازم را ندارند.

در تایلند، برای اقامت تا چهار سال یک برنامه گذرنامه کار با نام SMART Visa وجود دارد. با این حال، فقط افراد با صلاحیت بالا که گواهی درآمد بالا دارند، مجاز به استفاده از این برنامه هستند. در اندونزی نیز برنامه های ویژه گذرنامه گردشگری برای اقامت طولانی مدت مانند Social Visa، Tourist Visa و Cultural Visa وجود دارد که به بازدیدکنندگان اجازه می دهد تا 60 روز اقامت داشته باشند و می توانند آن را 3 دوره 30 روزه دیگر تمدید کنند. با این حال، همگی گذرنامه های گردشگری هستند، به این معنی که اجازه کار به گردشگران در کشور را نمی دهند.

نیوز نوشت، ویتنام نیز فوکوک را به عنوان محل کار برای عشایر دیجیتال انتخاب کرده است و گذرنامه عشایر دیجیتال را علاوه بر گذرنامه گردشگری فعلی (برای یک تا سه ماه اقامت) ارائه می دهد. با این حال، این مورد برخی از مراکز بهداشتی و درمانی جزیره را تحت فشار قرار خواهد داد، به ویژه هنگامی که برنامه واکسیناسیون هنوز به طور گسترده استفاده نشده است و ویتنام همچنان محتاط است تا اطمینان حاصل کند که شیوع بیماری از خارج کشور نباشد.